Borgarahreyfingin og stjórnlagaþing

Ég sat kosningafund í Jónshúsi í Kaupmannahöfn kvöldið 16. apríl. Þar var margt fróðlegt að heyra og mæltist fulltrúum frambjóðenda vel. Eitt vakti þó sérstaka athygli mína. Fulltrúi Borgarahreyfingarinnar sagði eitthvað á þá leið, að brýnt væri að halda stjórnlagaþing til að endurskoða íslensku stjórnarskrána, þótt því hefði nú verið frestað. En hreyfing hans vildi ekki láta kjósa til þessa stjórnlagaþings, heldur ætti að velja AF HANDAHÓFI úrtak úr þjóðskránni til að sitja það. Síðan mættu þeir fulltrúar kveðja sérfræðinga sér til ráðgjafar, og einhverjar fleiri krúsidúllur komu til, sem ég nam ekki á fluginu.
Þetta er að snúa hlutunum á hvolf. Til að semja stjórnarskrárbreytingar á ekki að kveðja til Gunnu á Bakka, Jón Jónsson og fólk eins og mig, sem aldrei höfum fengist við slík málefni og þekkjum ekki til þeirra. Auðvitað á að kveðja til þess fólk sem hefur sett sig inn í málin. Sérmenntaða lögfræðinga, framáfólk úr stjórnmálaflokkum og stjórnsýslu, og gjarnan sérfræðinga eins og Björn Stefánsson í Reykjavíkurakademíu sem árum saman hefur rannsakað ýmis form lýðræðis. Hvernig á að velja þetta fólk? Besta aðferðin er væntanlega að óska eftir framboðum og kjósa úr þeim. Svo þegar stjórnlagaþing hefur gert sínar tillögur – gjarna með mismunandi valkostum sem velja á úr – ÞÁ á að leggja tillögurnar fyrir almenning í þjóðaratkvæðagreiðslu.
Ýmislegt má finna að atvinnustjórnmálamönnum sumum hverjum. En þessi fáránlega tillaga Borgarahreyfingarinna sýnir þó að atvinnustjórnmálamenn eru miklu fremri stjórnmálafúskurum og lýðskrumurum.