Lifandi fyrirmyndir skáldsagnapersóna

Helga Kress hélt erindi þar sem hún fjallaði um skáldsögur sem byggja á lífi þekkts fólks á Íslandi, og sagði m.a.:  ” Fleiri hafa nýtt sér raunverulegar persónur í skáldsögum, m.a. Halldór Laxness, þegar Magnús Hjaltason varð að Ólafi Kárasyni, en Helga sagði m.a. að munurinn væri sá að Halldór skaðaði ekki sínar persónur.” Skyldu Ólafur Thors, Bjarni Benediktsson, Jónas frá Hriflu og Ólafur Friðriksson hafa fallist á það? Eða fjölskyldur þeirra? Hvernig getur fyrrverandi prófessor í bókmenntafræðum sagt þvílíka vitleysu? Þetta segir konan ekki af vanþekkingu, heldur af ævilangri þjálfun í að túlka bókmenntir af eigin geðþótta. Hún sagðist ekki hafa tíma í annað en skáldsögu Hallgríms Helgasonar, Konan við 1000 gráður. Mér fannst þetta ágæt saga, og ekki fyrirmyndinni til hnjóðs, ástæðulaust að breyta nöfnum sem allir gætu séð í gegnum, Sveinn Björnsson forseti, og þ.u.l. En það er einkennandi fyrir þennan fyrrverandi prófessor í bókmenntum að vilja helst hindra útgáfu skáldverka af tillitsemi við raunveruleikann! En hver er svo vitlaus að leita í skáldsögum að upplýsingum um hvernig fólk var og hvað gerðist í rauninni? Skáldsögur eru tilbúningur, það ættu allir að vita.